Αξιοθεατα

Είναι γνωστή ιστορική τοποθεσία στο ομώνυμο βουνό, που έγινε σύμβολο αγάπης προς την ελευθερία. Αποτελεί μοναδικό γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Στο χώρο αυτό το 1803 όταν το Σούλι, μετά από πολύχρονους αγώνες υπέκυψε στον Αλί Πασά, 63 γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά, τραγουδώντας και χορεύοντας έπεσαν από το βράχο, προτιμώντας να πεθάνουν ελεύθερες παρά να παραδοθούν στο τούρκο κατακτητή. Σύμβολο και μνήμη της θυσίας των Σουλιωτισσών, είναι το μνημείο που στήθηκε εκεί το 1961, με πανελλήνιο έρανο ( γλύπτης Γ. Ζογγολόπουλος, αρχιτέκτονας Π. Καραντινός), στο οποίο φθάνει κανείς, ανεβαίνοντας τα 410 σκαλιά, ξεκινώντας απ’ το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου.

Η ιστορία αυτού του μοναστηρίου ξεκινάει με την ίδρυση πιο κάτω από τη σημερινή θέση της Μονής του Ταξιάρχου Γαβριήλ πιθανόν γύρω στο 400 μ.Χ. Ολόκληρο το μοναστήρι ανακαινίστηκε, μετά το 1962, οπότε από ανδρικό μετατράπηκε σε γυναικείο

Ήταν το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Τα περισσότερα ευρήματα αντιπροσωπεύουν την εποχή της μεγάλης ακμής του στο 3ο και 2ο αι. π.Χ. Υπάρχουν όμως και ευρήματα του τέλους του 4ου αι. ή των αρχών του 3ου αι. π.Χ. Στο τέλος του 3ου αι. π.Χ. σημειώθηκαν προσθήκες. Ο χώρος της αυλής κατοικήθηκε και πάλι τον 1 ο αι. π.Χ. Ο Ηρόδοτος βεβαιώνει τη λειτουργία του ιερού στον 80 αι. π.Χ. που επιβεβαιώνεται και από τα ειδώλια της Περσεφόνης και τη “Νεωνια” της Οδύσσειας. Μερικά μυκηναϊκά όστρακα και ένα μυκηναϊκού τύπου χάλκινο ξίφος οδηγούν στο 130 αι. π.Χ. Το ελληνιστικό ιερό πυρπολήθηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ.

Αξιοπρόσεκτη είναι η τριμερής διάρθρωση του οικοδομήματος που υπέβαλλε τη ζοφερή ιδέα του Κάτω Κόσμου. Η σωματική και ψυχική δοκιμασία κατά την πολυήμερη παραμονή στα σκοτεινά δωμάτια του νεκρομαντείου, η απομόνωση, οι προσευχές και οι επικλήσεις, η περιπλάνηση στους σκοτεινούς διαδρόμους, η κοινή πίστη στην εμφάνιση των νεκρών δημιουργούσαν στον προσκυνητή την κατάλληλη ψυχική προδιάθεση. Σε αυτό συνέτεινε πολύ η ειδική δίαιτα, στην οποία υποβάλλονταν ο προσκυνητής.

Η Μονή Λεκατσά βρίσκεται στη θέση Κόρτος σε απόσταση 4χλμ βορειοδυτικά του οικισμού Μυρσίνης. Πιθανώς ιδρύθηκε τον 17°αιώνα.

Το καθολικό της μονής είναι μονόχωρος, ξυλόστεγος ναός μεγάλων διαστάσεων. Κτίστηκε το 1744 και επισκευάστηκε το 1870. Αρχικά ο ναός ήταν θολωτός. Το 1870 κατεδαφίστηκε η καμάρα και τοποθετήθηκε η ξύλινη στέγη.

Στο νοτιοδυτικό άκρο του ναού υψώνεται κωδωνοστάσιο του τύπου του διάτρητου τοιχώματος που κτίστηκε το 1813.

Στο χώρο σώζονται επίσης τρία κτήρια του 19°υ αιώνα τα οποία περιβάλλονται από μανδρότοιχο από αργολιθοδομή. Ο πυλώνας της μονής βρίσκεται στην ανατολική πλευρά.

Στη μονή γίνονται μεγάλες αναστηλωτικές εργασίες από την Ι. Μητρόπολη Πρεβέζης.

Έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο .

Η αρχαία Νικόπολη απλώνεται σε έκταση 9000 στρεμμάτων στην χερσόνησο της Πρέβεζας, στη ΝΔ Ήπειρο. Ιδρύθηκε από τον Οκταβιανό, μετά την ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ., όταν οι κάτοικοι των γειτονικών πόλεων της Ηπείρου, της Λευκάδας και τμήματος της Αιτωλοακαρνανίας, οδηγήθηκαν σε αναγκαστικό συνοικισμό της περιοχής. Η πόλη απολάμβανε ειδικά πολιτικά και οικονομικά προνόμια. Είχε δικό της νομισματοκοπείο και τελούσε κάθε τέσσερα χρόνια τα Ακτια, που περιελάμβαναν αγώνες γυμνικούς, μουσικής και ιπποδρομίας. Υπήρξε πόλος έλξης πνευματικών ανδρών της εποχής, όπως ο Επίκτητος (89 μ.Χ.). Η κατοίκηση της πόλης συνεχίστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους.

Ελάτρια, Βατία, Βούχετα (ή Βουχέτιον) Κασσώπη, Πανδοσία, ονόματα πόλεων αρχαίων, που ήκμασαν στην περιοχή του νομού Πρέβεζας και που τα ίχνη τους χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Η Κασσώπη, πρωτεύουσα της Κασσωπαίας, κτίστηκε πριν τα μέσα του 4ου αιν. π.Χ. σε φυσικά οχυρή θέση, σε ένα οροπέδιο με υψόμετρο 550-650μ., στις πλαγιές του Ζαλόγγου, με σκοπό να προστατευθεί από την εκμετάλλευση των Ηλείων αποίκων, η εύφορη πεδιάδα που απλωνόταν νοτιότερα.

Τα αρτολίθια ήταν ένα από τα Αρχαία λιμάνια της Κασσωπαίας και ονομαζόταν Αρτολίθια, επειδή κατά τη διάρκεια των Βενετοτουρκικών πολέμων χρησίμευε για τον εφοδιασμό των  κάστρων της Αγίας Μαύρας της Λευκάδας από τους Βενετσιάνους.

Πιθανότατα όμως η λέξη Αρτολίθια, προέρχεται από την Βυζαντινή λέξη “Όρθολίθια”, πειδή το λιμανάκι σχηματίζεται από όρθιους και ψηλούς βράχους. Τα Αρτολίθια ήταν σκάλα της μεσαιωνικής Ρηνιάσας που το 1443 μ.Χ. αναφέρεται ως Αρναούσα.